I'll be back

Title : ข้าจะกลับมา

Couple : Jungkook x Taehyung 
author: paradiseGEE

For #บังทันวีคลี่ week24th 

ย้อนกลับไปเมื่อ500กว่าปีที่แล้ว ยุคสมัยที่โลกของเราไม่มีไฟฟ้าใช้ อาศัยแสงไฟนำทางจากดวงจันทร์บนฟากฟ้า กระทั่งจะจุดไฟยังอาศัยแรงเสียดสีจากหินที่กะเทาะกัน การใช้ชีวิตของคนในสมัยก่อนต่างรู้จักการเอาตัวรอดและมักจะมีสิ่งแปลกๆอยู่เสมอ

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำมือขวาถือหอกไม้ซึ่งปลายแหลมทำจากหินที่กะเทาะกันจนเกิดเป็นรูปร่าง ไม่ใส่รองเท้าหรือไม่มีอะไรที่กันการบาดเจ็บ ช่วงล่างมีใบไม้ขนาดใหญ่เย็บติดกันจนเกิดเป็นอาภรณ์ชิ้นบาง สำหรับช่วงบนผู้ชายสมัยก่อนไม่นิยมปกปิดอะไรทั้งนั้น 

"จอนจองกุก"

เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกหัน ก่อนจะพบเข้ากับเพื่อนสนิทอีกสองคน แต่งตัวคล้ายคลึงกันแตกต่างกันที่สีผมและหน้าตา ชื่อที่เรียกกันเป็นนามที่คิดกันขึ้นมาเอง ไม่รู้ความหมาย ไม่รู้ตัวอักษรแค่นิยามจากใบหน้า 

"ว่าไงรึ"

"ข้าอยากพาเจ้าไปพบบางสิ่งบางอย่าง"

ชายหนุ่มมีฟันเงิงออกมาเหมือนจากปาก หน้าตาดูเหมือนเป็นญาติกับม้าสายพันธุ์Tobiano (โทบิอาโน) จริงๆก็เหมือนกับทุกสายพันธุ์นั่นฤา

"เจ้าพบเจอสิ่งใดมาโฮซอก"

"ตามมาเถิด อย่ามัวแต่ถาม"

ชายหนุ่มอีกคนหน้าตาดูดี ผิวสีน้ำตาลแทน และส่วนสูงนำโด่กว่าสองคนนี้เสียอีก เขาเอ่ยก่อนจะเดินตามโฮซอกที่ตอนนี้ไปหยุดที่โขดหินริมทะเลสีมรกต 

พั่บ พั่บ!

เสียงกระทบกันของสองสิ่งคล้ายกับหางปลาสะบัดไปมาๆยามอยู่บนบก เมื่อจองกุกเดินมาพบก็แทบลมจับเมื่อสิ่งเขาพบคือ 

ครึ่งคนครึ่งปลา

หรือ

นางเงือก

0_0

ใบหน้าหวานรูปไข่ประกอบด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายสีน้ำตาล จมูกโด่งรั้นบ่งบอกถึงนิสัยของเจ้าตัว รับกับริมฝีปากสีอวบอิ่มราวเหงือกปลา ผิวพรรณผ่องใสดุจไข่มุก นี่น่ะหรือ นางเงือก...

"ปล่อยข้านะ พวกมนุษย์!"

ดูเหมือนว่านางเงือกน้อยที่เพื่อนเขาจับมาจะร้องประท้วงขอความเป็นธรรมเสียแล้วสิ 

"จองกุก ข้าฝากด้วยนะ พวกข้ารู้ว่าเจ้าชอบของแปลก"

เพื่อนแสบสองคนเดินจากไปทิ้งไว้เพียงนางเงือกหนุ่ม หางเป็นสีเงินประดับด้วยเกล็ดปลาสีเพทายดูแล้วช่างงดงามเหลือเกิน 

"ท่าน..ปล่อยข้าไปเถิด"

"บอกชื่อเจ้ามาก่อนสิ"

"คิมแทฮยอง"

แค่ชื่อยังเพราะเสนาะหูเยี่ยงนี้ ถ้าได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวนิสัยคงจะดีไม่ใช่น้อย จองกุกคิดอยู่นานไปชั่วขณะว่าจะปล่อยหรือเก็บไว้ดี 

"เจ้าไม่อยากขี้นมาบนโลกมนุษย์หรอกหรือ?"

"อยากสิ แต่ข้ากลัวพวกท่าน"

"มาอยู่กับข้า แล้วเจ้าจะปลอดภัย"

ใบหน้าหวานครุ่นคิดกับคำชักชวนของจองกุก ท่านพ่อเคยบอกไว้ว่าถ้าหากอยากอยู่กับมนุษย์ต้องได้รับจุมพิตจากชายผู้บริสุทธิ์ มีผมประกายน้ำตาล ดวงตาคมดุจเหยี่ยว ร่างกายกำยำสมชายชาตรี พลางหันไปมองคนตรงหน้ากลับพบว่าตรงกับคำพูดของท่านพ่อทุกประการ.....

แต่จะให้จูบกันก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงอย่างนั้นความต้องการขึ้นมาบนโลกมนุษย์กลับมีมากกว่า

"ข้าต้อง..เอ่อ...จูบกับท่านก่อน"

คำพูดที่โพล่งออกมาพร้อมริ้วสีแดงอ่อนข้างแก้ม ทำเอาจองกุกเผลอหัวเราะออกมา ก็คน เอ้ยเงือกอะไรน่ารักเหลือเกิน เกิดมาไม่เคยพบเจอ แน่สิ นี่เป็นครั้งแรก...

"ฮะๆ แล้วเจ้ารู้หรือว่าจูบคืออะไร"

"ท่านก้มหน้ามาสิ" เสียงหวานเอ่ยบอก ในขณะที่จองกุกก้มหน้าลงไปอีกคนก็อธิบายว่าต้องอยู่ระดับไหน หายใจเข้าออกประมาณไหน "ท่านอยู่เฉยๆก็พอ"

เอ่ยจบมือสวยทั้งสองข้างประคองใบหน้าของจองกุกอย่างทะนุถนอมก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอย่างอ้อยอิ่ง ยอมรับเลยว่านี่เป็นจุมพิตแรกของคนทั้งคู่ สัมผัสแปลกใหม่ที่แทฮยองไม่เคยได้รับทำเอาสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย ผิดกับจองกุกที่รู้สึกเคลิบเคลิ้มจนอยากสอดใส่ลิ้นเข้าไปทั้งดุ้น

"อืม.."

ด้วยความที่เป็นอมนุษย์ระบบการหายใจของแทฮยองเลยมีมากกว่า จองกุกจึงเป็นคนเปิดริมฝีปากเสียเอง พลางส่งลิ้นหนาร้อนไปทักทายอีกคน แม้จะไร้ประสบการณ์แต่จองกุกกลับทำตามสัญชาตญาณอย่างห้ามไม่ได้ 

และอีกอย่าง ถึงแทฮยองจะเป็นนางเงือก กลั้นหายใจได้นานแค่ไหนก็แพ้ความเก่งกาจของอีกคนจนราบคาบอยู่ดี

"อื้อ.."

เสียงที่ร้องประท้วงหมายถึงให้ละออกได้แล้วเนื่องจากหางปลาในตอนนี้กลับกลายเป็นขาเรียวสวยทั้งสองข้าง จองกุกผละกายออกอย่างช้าๆ ปรือตามองส่วนล่างของแทฮยอง อาภรณ์สีเงินเกล็ดปลาเป็นสิ่งเดียวที่ปกปิดของสงวนไว้ 

"ทำไม.."

"อย่างที่ท่านเห็น ข้าจะมีขาเมื่อท่านจูบข้า"

"แล้วหางเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่" จองกุกถามเสียงติดกังวล

"เมื่อข้าลงไปในน้ำแต่ว่ามีข้อแม้คือ ข้าสามารถกลายเป็นนางเงือกได้แค่3ครั้งเท่านั้น เท่ากับว่าข้าอาจจะไม่ได้เป็นมนุษย์ไปตลอดกาล"

จองกุกพยักหน้าเข้าใจ เขาพยุงตัวแทฮยองที่ใช้งานขาของตัวเองไม่เป็น นำไปที่กระท่อมกลางป่า ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของจองกุก และเขาอยู่คนเดียวมาตลอด

7วันต่อมา

ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันเหมือนเป็นสามีภรรยา ต่างมีประสบการณ์การมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรกด้วยกัน ตัวแทฮยองกลับไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวกำลังตั้งท้องเด็กชายตัวน้อยไว้ในร่างกาย จนถึงเวลาที่ต้องกลับลงสู่ทะเล

"จองกุก"

"อย่างไรรึ"

"ข้าจะต้องกลับลงทะเล เพื่อไปหาท่านพ่อ"

ใบหน้าจองกุกฉายแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด แม้จะอยากครอบครองแทฮยองไว้แค่ไหน แต่อีกคนก็เป็นเงือกที่มีพ่อแม่เช่นกัน อีกอย่างร่างบางตรงหน้านี้เป็นนางเงือก ส่วนเขาเป็นมนุษย์ คนกับปลาน่ะรักกันไม่ได้หรอก 

"แล้วเจ้า..จะกลับมาไหม"

"ข้าจะกลับมา แล้วท่านจะรอข้าหรือเปล่า"

"ข้าจะรอเจ้าที่โขดหินริมทะเล ที่ที่ข้าเจอเจ้าเป็นครั้งแรก" น้ำเสียงของเขาจริงจังจนทำให้แทฮยองเชื่อมั่นในตัวเขามากขึ้น แต่ถ้าเกิดจองกุกผิดสัญญาขึ้นมาจะทำอย่างไร เขาเองคงเสียใจไม่ใช่น้อย

"ข้าสัญญา จองกุก.."  แทฮยองหันหลังลงทะเลก่อนจะกระโดดลงไปใต้บาดาล ด้วยหางปลาที่กลับสู่สภาวะเดิม ท่ามกลางเหล่าปลาการ์ตูน ต่างทักทายแทฮยองที่หายหน้าหายตาไปถึง7วันด้วยความคิดถึง 

เอวพริ้วสวยมาหยุดที่หน้าพระราชวัง เป็นที่ประทับของจอมราชันใต้พื้นมหาสมุทรหรือพระบิดาของแทฮยองนั่นเอง 

"เจ้าชาย เสด็จแล้วขอรับ!"

ขุนนางที่เป็นปลาปักเป้าเอ่ยบอกพระราชาที่สีหน้าดูกริ้วจนน่ากลัว ลูกชายตัวดีหายหน้าหายตาไปถึง7วัน กลับมาพร้อมร่างกายที่อวบอิ่มกว่าเดิม 

"เจ้าไปไหนมา"

"ข้า..ข้าไปเล่นกับพวกมนุษย์มาน่ะท่านพ่อ"

"แล้วพวกนั้นทำอะไรเจ้าหรือเปล่า" น้ำเสียงของท่านพ่ออ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นความสัตย์จริงของคิมแทฮยอง 

"ไม่เลยครับ เขาดูแลข้าราวกับไข่ในหิน ประคบประหงมข้าเสียจนข้าคิดว่าอยู่ในวัง แต่ข้ากลับชอบโลกบนพื้นดินเสียมากกว่า" 

น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยบอกผู้เป็นพ่อ จอมราชาได้แต่คิดว่าส่งลูกขึ้นไปข้างบนเพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของมนุษย์น่ะมันดีแล้วแน่หรือ ถึงกระนั้นถ้าหากมันดีจริงแล้วแทฮยองจะทิ้งเข้าไปหรือไม่ ถ้าเกิดเจอชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตัวเอง 

"เจ้าอยากอยู่ข้างบนนั้นมั้ย"

(' ') (. .) 

ร่างน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ท่านพ่อเห็นจึงแหวกว่ายมากอดร่างของลูกชายเบาๆ พร้อมลูบหัวด้วยความห่วงหา 

"ดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าเจ้าขึ้นไป ข้าคงเหงาแน่ๆ"

"อื้ม! แต่ว่าข้าจะลงมาหาท่านพ่อได้อีกแค่2ครั้งนะ"

"จงใส่สร้อยนี่ไว้ เมื่อใดที่ต้องการกลับสู่เมืองเงือกจงอธิษฐานขอให้หางปลากลับมา" 

จอมราชาใส่สร้อยไข่มุกแท้ไว้รอบๆคอแทฮยอง ก่อนจะบอกวิธีใช้มันอย่างถูกต้อง รูปหน้าหวานยิ้มขึ้นมาเมื่อรู้ว่าท่านพ่ออนุญาตให้เขาได้ขึ้นไปใช้ชีวิตราวกับเป็นมนุษย์แล้ว 

"จะไปเลยหรือว่าอยู่ต่อล่ะ ข้าให้เจ้าเลือก"

"ข้าขออยู่ต่ออีก3-4วันนะ"

แทฮยองรีบว่ายออกไปเล่นกับผองเพื่อนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะย้ายตัวเองไปยังที่ต่างๆ เอ่ยกับเพื่อนด้วยความภูมิใจว่าจะได้ใช้ชีวิตบนโลกข้างบนแล้ว

ตัดภาพมาที่พื้นดิน

ด้านจองกุกเองยังคงเฝ้ารออีกคนอย่างสม่ำเสมอ คำไหนคำนั้นเพราะเป็นคนหนักแน่นกับวาจาของตัวเอง ผ่านมาเกือบอาทิตย์ก็ยังไร้วี่แววคนเป็นภรรยา จองกุกได้แต่นึกหวนไปยังคำสัญญาที่เงือกน้อยให้ไว้ พลันในใจก็คิดว่าอีกคนคงลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้ว 

"เจ้าคงมีความสุขไปแล้ว"

ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนก่อนจะหลับตารับเอาวิตามินจากแสงอาทิตย์ก่อนจะค่อยๆหันหลังเดินกลับเข้ากระท่อม แต่แล้วก็เหมือนฟ้าจะเป็นใจส่งคนที่คิดถึงให้เขาเสียแล้ว

"จองกุก จองกุก!! ท่านอยู่ไหน!!?"

พั่บ พั่บ พั่บ 

เสียงกระทบกันของหางปลากับโขดหินเรียกสติให้จองกุกหันกลับไปมองคิมแทฮยอง ไม่รอช้าเขารีบสาวเท้าไปหาอีกคนด้วยความคิดถึง 

"แทฮยอง.."

จองกุกเอ่ยเสียงเบา ยอมรับในใจว่าแอบปลงไปแล้วว่าอีกคนจะไม่มา 

"ท่านรอข้าอยู่หรือไม่"

"รอ ข้ารอเจ้า..ที่โขดหิน ทุกวันทุกคืน"  

"ข้ากลับมาแล้ว"

พูดจบคล้ายขั้วแม่เล็กที่ต่างกันดึงดูดให้คนทั้งสองแนบชิดกันอย่างไม่เคยเป็น ริมฝีปากของจองกุกประกบจูบอย่างร้อนแรงเพื่อคลายความคิดถึงที่มีต่อแทฮยอง ลิ้นหนาร้อนหยอกล้อเบาๆ กระหวัดเกี่ยวไปมาจนเกิดเสียงชื้นแชะของสงครามแลกลิ้น มือหนาคว้าเอวบางมานั่งทับตักแกร่งของตัวเอง ลูบไล้ไปยังกายบางทั่วตัวพลางบิดคลึงยอดประทุมถันให้แทฮยองครางลั่น

"อ๊าㅡ"

"อย่า..แกล้งข้า"

เมื่อละริมฝีปากออกแทฮยองกลับหอบหายใจหนักๆเป็นเพราะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบมนุษย์ แทฮยองมองหน้าของจองกุกอย่างพินิจพิจารณา ยื่นมือไปลูบคางของอีกคน ปัดละอองน้ำออกอย่างเบามือ 

"ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไป"

คิมแทฮยองเอ่ยบอกคนตรงหน้าเต็มรัก 

"ทำไมเจ้าถึงอยากอยู่กับข้า"

"ข้าไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอย่างไร เพียงแต่เวลาข้ามองหน้าท่าน จุมพิตท่าน หัวใจของข้าคล้ายมีคนมารัวกลองไว้เสมอ"

จองกุกโอบกายอีกคนให้แนบแน่นกว่าเดิม ดวงตาของเขาดูจริงจังมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยอะไรออกมา 

"ข้าเรียกมันว่า ความรัก"

"ความรัก?"

แทฮยองขมวดมิ้วเป็นปมดูน่ารักจนต้องกดจมูกลงไปสักที คนอะไรนะ... เอ้ะ...เป็นคนหรือยังนะ? เออนั่นแหละ ทำไมช่างน่าแกล้ง ดูอ่อนโยนไร้เดียงสาจังเลย 

"พูดตามนะ แทฮยองรักจองกุก"

"อือ แทฮยองรักจองกุก!"  คนน่ารักทำตามอย่างว่าง่าย กลิ่นอายความรักและน้ำทะเลตีผสมปนเปกันไปหมด คล้ายกับสายชลนี้จะเป็นพยานแห่งรักให้ทั้งสองคน 

"อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ" 

จองกุกโผกอดคนเป็นภรรยาด้วยความรักที่เปี่ยมล้นทั้งหัวใจ และเจ้าตัวน้อยที่พวกเขายังไม่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตรอคอยการกำเนิดอยู่ สักวันนั่นแหละ...เดี๋ยวก็ได้ตื่นมาลืมตาดูโลกที่แสนสดใส 

ใครว่าเงือกกับมนุษย์รักกันไม่ได้

ดูอย่างจองกุกกับแทฮยองสิ

มีลูกด้วยกันด้วยนะ

TALK: ฮายยยยย เรากลับมาเล่นแล้วฮะ แงงง ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย วีคที่แล้วก็ไม่ได้เล่น เสียใจจุง -3-
ยังไงก็ฝากติดตามอ่านด้วยนะ เราลงในบล็อคนี้แทนตัดปัญหาคนที่ไม่มีรหัสวัตพัด แต่ก็จะพยายามไปลงในวัตพัดด้วยนะฮะ แง่มๆ สกรีมแท็ก #กุกวีย้อนยุค ด้วยน้าาาาา