OHE SHORT #hopev
One shot
HopeV
Boy in pajamas.
ตึก ตึก ตึก..
ร่างสูงในชุดสูทหรูหราสีน้ำเงินเข้มเดินไปตามทางในคอนโดที่แสนจะเงียบเชียบเพราะนี่เป็นเวลาของคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวาน ก้าวสุดท้ายของร่างสูงมาหยุดอยู่หน้าห้อง 1230
ห้องที่แสนคุ้นเคย..
เขาชั่งใจอยู่นานว่าจะเคาะประตูหรือจะยืนจนกว่าคนข้างในจะออกมาดูเอง สุดท้ายก็ทำเพียงดีดนิ้วเป็นจังหวะสองสามที
5 นาทีผ่านไป..
แกรกก..
ประตูเปิดพร้อมร่างบางในชุดปาจามาสสีน้ำเงินลายทางสลับขาว มือนึงยกขึ้นเกาหัว อีกมือปิดปากหาววอดๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ตามนิสัยคนขี้เซาและขี้หงุดหงิดเวลาโดนปลุก แต่ 'คิมแทฮยอง' กำลังรอผู้ชายตรงหน้าอยู่นี่นา 'จองโฮซอก' น่ะ
แทฮยองปรายตามองร่างสูงนิดๆก่อนจะพาตัวเองไปนั่งโซฟาแสนนุ่มนิ่ม หยิบนมสดในแก้วขึ้นมาดื่มอีกสองสามอึก โฮซอกตามเข้ามสและค่อยๆถอดสูทราคาแพงแขวนราวข้างผนัง ถอดรองเท้าหนังมูลค่าเหยียบแสนไว้อย่างลวกๆ ไม่ได้คำนึงถึงราคาของมัน
"รอนานมั้ยครับ"
เสียงทุ้มเอ่ยถามเด็กหนุ่มบนโซฟาที่หน้าตาบอกบุญไม่รับ
"นาน"
น้ำเสียงห้วนที่ดูผิดแปลกไปจากเดิม แต่โฮซอกไม่ได้สนใจอะไร ดวงตาคมจ้องมองไปยังชุดนอนลายทางที่คุมตัวเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งด้วยสายตาแพรวพราว
"วันนี้ใส่ชุดนอนผม"
เขาเดินไปหยิบไวน์องุ่นที่มีราคาเกือบครึ่งนึงของรองเท้าหนังออกมาและจัดการรินใส่แก้วทรงสูง จิบใส่ปากด้วยท่าทีสบายๆ
"ผมใส่ไม่ได้เหรอ"
"อย่างน้อยคุณก็ยังใส่ของของผม"
ยิ้มมุมปากเล็กน้อย โฮซอกพาร่างสูงมานั่งชายหนุ่มหน้าหวานข้างๆ ขายาวไขว่หากันสมกับที่เป็นลูกผู้ดีมีฐานะ
"ของของคุณก็เป็นของของผม"
แทฮยองตอบกลับแบบไม่หยี่ระกับคำเมื่อกี้ และแน่นอนคนตรงหน้าเขาก็ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้มือบางของเขาก็เลื่อนไปจับแก้มใสของอีกคนอย่างถือวิสาสะ ใบหน้าที่ไม่ได้เห็นในระยะใกล้บ่อยๆ ใครบางคนที่ไม่ใช่แทฮยองคงหลอมละลายไปแล้ว
หมับ..
มือหนาฉกข้อมือคนสวยไว้ ก่อนจะยื่นใบหน้าคมคายไปใกล้จนได้ยินลมหายใจของกันและกัน จมูกน้อยขึ้นสีระเรื่อจนน่าเอ็นดู ไม่ใช่แค่จมูกแต่รวมทั้งแก้มสีแดงแจ๋ลามไปถึงต้นหู รวมๆแล้วแทฮยองกำลังเขินชัดๆ
"ผมอยากถอดชุดนอนด้วยมือของผมเอง"
เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตรงหน้ามือที่เคยจับข้อกระดูกก็้เลื่อนไปคล้องท้ายทอยไว้ แก้วไวน์ที่เคยมีน้ำสีองุ่นก็เหือดหายไปเพราะร่างสูงตรงหนานี้
"อืมม..ถอดดีๆนะครับ ราคาแพง"
คำว่าแพงของแทฮยองก็แค่คำลวง ในกายตอนนี้รุ่มร้อนจนแทบจะกระชากเสื้อให้ขาดออกจากกันได้
"อื้อ.."
ริมฝีปากบางตอบรักรสจุมพิตอันแสนพิศวาทจนเคยชิน เกืดเสียงน่าละอายแต่ไม่รู้สึกกระดากอะไรสักนิด ลิ้นหนาร้อนสอดเข้าสู่โพรงปากจัดการหยอกล้อนิดนึงก่อนจะดูดดึงกันไปมา น้ำสีใสหยาดเยิ้มลงมาข้างปากสีชมพูเป็นกระจับของแทฮยอง
เนิ่นนานกว่าโฮซอกจะถอดจูบอันแสนเร่าร้อนก็กลายเป็นว่าเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งมานั่งบนตักแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กันก็ไม่รู้
"ผมถอดนะ"
ไม่รอรับอนุญาตก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนลายทางด้วยความทะนุถนอม หารู้ไม่โฮซอกแทบจะทึ้งมันออกมาทีเดียวแต่ก็ทำไม่ได้ เป็นคนคุมเกมส์ต้องใจนิ่งเมื่อไหร่ที่เตลิดแมวจอมยั่วตรงหน้าได้คุมเกมส์เป็นแน่แท้
"ช้าจัง"
เสียงหวานบ่นออกมาอย่างเอาแต่ใจ ก็ไหนเธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าต้องถอดดีๆราคามันแพง ย้อนแยงนะคะคนดี
"ผมก็อยากรีบ"
กระดุมเม็ดสุดท้ายพอดีโฮซอกก็จัดการเปลื้องผ้าแทฮยองสำเร็จ ผิวสีน้ำผึ้งที่น่าประทับรอยแดงลงไปของแทฮยองนั้นทำเอาแก่นกายปวดหนึบๆขึ้นมาซะแล้ว และมันกำลังตื่นตัวอยู่ใต้กางเกงสแล็กสีดำ มังกรผงาดก็วันนี้แหละ
และแทฮยองก็น่าจะรู้ดี
ร่างบางสลับท่านั่งเป็นคร่อมคนหล่อแทน มือบางกระชากเนกไทออกอย่างรวดเร็ว ขว้างมันออกไปตำแหน่งไหนของห้องก็ไม่มีใครทราบ ปลดกระดุมที่เป็นปราการเกะกะบนตัวออก สงสัยจะรีบไปหน่อย กระดุมตัวนึงเลยขาดออก
"หึ"
ร่างบางเงยหน้ามองโฮซอกนิดหน่อย ไม่ได้สนใจรอยยิ้มแบบนั้นสักนิด ก่อนจะจัดการกับเสื้อเชิ้ตตัวนี้ต่อไปจนความอดทนขาดผึง แทฮยองกระชากเสื้อจนกระดุมหลุดออกมาทุกตัว
เขาก้มลงไปชิมตุ่มไตของร่างสูงบ้าง ดูดดึงจนเป็นพิธีและสลับข้างไปมาไม่ให้น้อยใจ ลิ้นน้อยทำเอาเม็ดบัวสีน้ำตาลอ่อนแข็งชันอย่างที่ต้องการ โฮซอกที่ไม่ไหวแล้วเหมือนกันกดตัวแมวน้อยลงไปนอนใต้ร่าง
"ยังเหลือกางเกงนะครับที่ยังไม่ได้ถอดให้ผม"
เสียงหวานเอ่ยบอกคนบนร่าง ไม่ได้เชื้อเชิญแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าอยากให้ทำ โฮซอกแค่นยิ้มนิดหน่อยแต่ยังไม่ละจากซอกคอขาวนั่น
เขาขบเม้มจนเป็นรอยแดงไว้
ตราตรึงว่าแทฮยองเป็นของโฮซอก
แค่โฮซอกเท่านั้น
End.
Hi! อยู่ดีๆมันก็นึกขึ้นมาได้อะ อย่าไปใส่ใจเลยอ่านเอาสนุกก็เพราะ
555555555555 #pajamasboy
HopeV
Boy in pajamas.
ตึก ตึก ตึก..
ร่างสูงในชุดสูทหรูหราสีน้ำเงินเข้มเดินไปตามทางในคอนโดที่แสนจะเงียบเชียบเพราะนี่เป็นเวลาของคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวาน ก้าวสุดท้ายของร่างสูงมาหยุดอยู่หน้าห้อง 1230
ห้องที่แสนคุ้นเคย..
เขาชั่งใจอยู่นานว่าจะเคาะประตูหรือจะยืนจนกว่าคนข้างในจะออกมาดูเอง สุดท้ายก็ทำเพียงดีดนิ้วเป็นจังหวะสองสามที
5 นาทีผ่านไป..
แกรกก..
ประตูเปิดพร้อมร่างบางในชุดปาจามาสสีน้ำเงินลายทางสลับขาว มือนึงยกขึ้นเกาหัว อีกมือปิดปากหาววอดๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ตามนิสัยคนขี้เซาและขี้หงุดหงิดเวลาโดนปลุก แต่ 'คิมแทฮยอง' กำลังรอผู้ชายตรงหน้าอยู่นี่นา 'จองโฮซอก' น่ะ
แทฮยองปรายตามองร่างสูงนิดๆก่อนจะพาตัวเองไปนั่งโซฟาแสนนุ่มนิ่ม หยิบนมสดในแก้วขึ้นมาดื่มอีกสองสามอึก โฮซอกตามเข้ามสและค่อยๆถอดสูทราคาแพงแขวนราวข้างผนัง ถอดรองเท้าหนังมูลค่าเหยียบแสนไว้อย่างลวกๆ ไม่ได้คำนึงถึงราคาของมัน
"รอนานมั้ยครับ"
เสียงทุ้มเอ่ยถามเด็กหนุ่มบนโซฟาที่หน้าตาบอกบุญไม่รับ
"นาน"
น้ำเสียงห้วนที่ดูผิดแปลกไปจากเดิม แต่โฮซอกไม่ได้สนใจอะไร ดวงตาคมจ้องมองไปยังชุดนอนลายทางที่คุมตัวเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งด้วยสายตาแพรวพราว
"วันนี้ใส่ชุดนอนผม"
เขาเดินไปหยิบไวน์องุ่นที่มีราคาเกือบครึ่งนึงของรองเท้าหนังออกมาและจัดการรินใส่แก้วทรงสูง จิบใส่ปากด้วยท่าทีสบายๆ
"ผมใส่ไม่ได้เหรอ"
"อย่างน้อยคุณก็ยังใส่ของของผม"
ยิ้มมุมปากเล็กน้อย โฮซอกพาร่างสูงมานั่งชายหนุ่มหน้าหวานข้างๆ ขายาวไขว่หากันสมกับที่เป็นลูกผู้ดีมีฐานะ
"ของของคุณก็เป็นของของผม"
แทฮยองตอบกลับแบบไม่หยี่ระกับคำเมื่อกี้ และแน่นอนคนตรงหน้าเขาก็ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้มือบางของเขาก็เลื่อนไปจับแก้มใสของอีกคนอย่างถือวิสาสะ ใบหน้าที่ไม่ได้เห็นในระยะใกล้บ่อยๆ ใครบางคนที่ไม่ใช่แทฮยองคงหลอมละลายไปแล้ว
หมับ..
มือหนาฉกข้อมือคนสวยไว้ ก่อนจะยื่นใบหน้าคมคายไปใกล้จนได้ยินลมหายใจของกันและกัน จมูกน้อยขึ้นสีระเรื่อจนน่าเอ็นดู ไม่ใช่แค่จมูกแต่รวมทั้งแก้มสีแดงแจ๋ลามไปถึงต้นหู รวมๆแล้วแทฮยองกำลังเขินชัดๆ
"ผมอยากถอดชุดนอนด้วยมือของผมเอง"
เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตรงหน้ามือที่เคยจับข้อกระดูกก็้เลื่อนไปคล้องท้ายทอยไว้ แก้วไวน์ที่เคยมีน้ำสีองุ่นก็เหือดหายไปเพราะร่างสูงตรงหนานี้
"อืมม..ถอดดีๆนะครับ ราคาแพง"
คำว่าแพงของแทฮยองก็แค่คำลวง ในกายตอนนี้รุ่มร้อนจนแทบจะกระชากเสื้อให้ขาดออกจากกันได้
"อื้อ.."
ริมฝีปากบางตอบรักรสจุมพิตอันแสนพิศวาทจนเคยชิน เกืดเสียงน่าละอายแต่ไม่รู้สึกกระดากอะไรสักนิด ลิ้นหนาร้อนสอดเข้าสู่โพรงปากจัดการหยอกล้อนิดนึงก่อนจะดูดดึงกันไปมา น้ำสีใสหยาดเยิ้มลงมาข้างปากสีชมพูเป็นกระจับของแทฮยอง
เนิ่นนานกว่าโฮซอกจะถอดจูบอันแสนเร่าร้อนก็กลายเป็นว่าเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งมานั่งบนตักแกร่งตั้งแต่เมื่อไหร่กันก็ไม่รู้
"ผมถอดนะ"
ไม่รอรับอนุญาตก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนลายทางด้วยความทะนุถนอม หารู้ไม่โฮซอกแทบจะทึ้งมันออกมาทีเดียวแต่ก็ทำไม่ได้ เป็นคนคุมเกมส์ต้องใจนิ่งเมื่อไหร่ที่เตลิดแมวจอมยั่วตรงหน้าได้คุมเกมส์เป็นแน่แท้
"ช้าจัง"
เสียงหวานบ่นออกมาอย่างเอาแต่ใจ ก็ไหนเธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าต้องถอดดีๆราคามันแพง ย้อนแยงนะคะคนดี
"ผมก็อยากรีบ"
กระดุมเม็ดสุดท้ายพอดีโฮซอกก็จัดการเปลื้องผ้าแทฮยองสำเร็จ ผิวสีน้ำผึ้งที่น่าประทับรอยแดงลงไปของแทฮยองนั้นทำเอาแก่นกายปวดหนึบๆขึ้นมาซะแล้ว และมันกำลังตื่นตัวอยู่ใต้กางเกงสแล็กสีดำ มังกรผงาดก็วันนี้แหละ
และแทฮยองก็น่าจะรู้ดี
ร่างบางสลับท่านั่งเป็นคร่อมคนหล่อแทน มือบางกระชากเนกไทออกอย่างรวดเร็ว ขว้างมันออกไปตำแหน่งไหนของห้องก็ไม่มีใครทราบ ปลดกระดุมที่เป็นปราการเกะกะบนตัวออก สงสัยจะรีบไปหน่อย กระดุมตัวนึงเลยขาดออก
"หึ"
ร่างบางเงยหน้ามองโฮซอกนิดหน่อย ไม่ได้สนใจรอยยิ้มแบบนั้นสักนิด ก่อนจะจัดการกับเสื้อเชิ้ตตัวนี้ต่อไปจนความอดทนขาดผึง แทฮยองกระชากเสื้อจนกระดุมหลุดออกมาทุกตัว
เขาก้มลงไปชิมตุ่มไตของร่างสูงบ้าง ดูดดึงจนเป็นพิธีและสลับข้างไปมาไม่ให้น้อยใจ ลิ้นน้อยทำเอาเม็ดบัวสีน้ำตาลอ่อนแข็งชันอย่างที่ต้องการ โฮซอกที่ไม่ไหวแล้วเหมือนกันกดตัวแมวน้อยลงไปนอนใต้ร่าง
"ยังเหลือกางเกงนะครับที่ยังไม่ได้ถอดให้ผม"
เสียงหวานเอ่ยบอกคนบนร่าง ไม่ได้เชื้อเชิญแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าอยากให้ทำ โฮซอกแค่นยิ้มนิดหน่อยแต่ยังไม่ละจากซอกคอขาวนั่น
เขาขบเม้มจนเป็นรอยแดงไว้
ตราตรึงว่าแทฮยองเป็นของโฮซอก
แค่โฮซอกเท่านั้น
End.
Hi! อยู่ดีๆมันก็นึกขึ้นมาได้อะ อย่าไปใส่ใจเลยอ่านเอาสนุกก็เพราะ
555555555555 #pajamasboy
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น